Dietetycy są zgodni co do tego, że należy regularnie jadać warzywa i owoce. Według wytycznych WHO osoba dorosła powinna spożywać takich produktów dziennie przynajmniej 400g podzielonych na 3-5 porcji. Jeśli owoce są zdrowe, to czy dieta owocowa może się sprawdzić? Z takiego założenia wychodzą frutarianie. Ze wszystkich wegetariańskich diet fruitarianizm uchodzi za najbardziej radykalny odłam. Czy jedzenie w ten sposób to przepis na szczupłą sylwetkę i dobre samopoczucie, czy przeciwnie, niebezpieczny trend, który źle wpływa na zdrowie?
Co to jest frutarianizm?
Dieta frutariańska sprowadza się do tego, żeby codziennie jeść wyłącznie owoce. U podstaw tej idei stoi przekonanie, żeby zdobywając pożywienie nie krzywdzić nie tylko zwierząt, ale również roślin. Dlatego fruktarianie żywią się tylko owocami, które samoistnie powstają na drzewach i krzewach i można po nie sięgnąć nie niszcząc roślin i nie wyrywając z ziemi żadnych ich części. W związku z tym frutarianizm odrzuca nie tylko mięso, ale również mleko, nabiał, miód, kasze, ryż, jaja, oleje roślinne a także większość warzyw. Czemu nie wszystkie? Ponieważ dopuszczalne są te, które z biologicznego punktu widzenia są owocem – pomidory, bakłażan, papryka, awokado. Frutarianie nie jedzą natomiast zawierających białko warzyw strączkowych.
Przez tak liczne wyłączenia można uzyskać dietę bogatą w witaminy, ale z ogromnym niedoborem białka, kwasów tłuszczowych i składników mineralnych takich jak cynk, selen, wapń czy żelazo.
Czy dieta frutariańska pomaga schudnąć?
Teoretycznie jedzenie owoców powinno sprzyjać odchudzaniu. Większość jest niskokaloryczna i składa się głównie z wody. Jedząc dużo owoców unika się tłuszczu. Co więcej owoce są żywnością nieprzetworzoną, czyli pozbawioną sztucznych, chemicznych składników. Co zatem może pójść nie tak? Potencjalnym problemem oprócz wcześniej wymienionych jest duża zawartość cukru naturalnie występującego w owocach. Dieta frutariańska w dłuższej perspektywie może negatywnie wpływać na wahania poziomu glukozy w organizmie.
Dieta owocowa, czyli co jedzą frutarianie
Frutariańskie menu jest mało urozmaicone. Jadłospis może się regularnie zmieniać wraz ze zmianą dostępności owoców sezonowych. Chcą wyróżnić różne posiłki dla frutarian można wymienić:
· cytrusy – pomarańcze, mandarynki, grejpfruty;
· owoce całoroczne – jabłka, banany, winogrona;
· owoce sezonowe – jeżyny, maliny, truskawki;
· owoce oleiste – awokado, oliwki;
· owoce suszone – morele, daktyle, śliwki, rodzynki.
Opcjonalnie do tej listy można dodać jeszcze nasiona, orzechy i pestki uznawane przez część frutarian za pokarm, który jest dozwolony.
We frutariańskim menu dominują owoce całe lub pokrojone na kawałki oraz owoce w wersji płynnej, czyli koktajle.
Frutarianizm jest dietą, która w najmniejszym stopniu wpływa na niszczenie środowiska oraz cierpienie roślin i zwierząt. Jest wybierany jako forma minimalizmu i naturalnego życia. Może być korzystny wyborem żywieniowym, ale nie jako stała dieta.
Znani frutarianie
Dieta frutariańska była praktykowana przez wiele znanych postaci. Przez pewien czas w taki sposób odżywiał się Steve Jobs - charyzmatyczny prezes firmy Apple. Inny znany na całym świecie frutarianin to Mahatma Gandhi - indyjski filozof, polityk i działacz na rzecz pokoju, pięciokrotnie nominowany do Nagrody Nobla.
Frutarianizm – podsumowanie
Sama idea, żeby nie zabijać roślin jest godna pochwały. Problem jednak polega na tym, że nie da się ułożyć zdrowej zbilansowanej diety, bazując wyłącznie na owocach. W skutek braku odpowiedniej wiedzy frutarianie mogą sami sobie zaszkodzić. Długotrwałe niedobory spowodowane brakiem odpowiednich grup produktowych w jadłospisie mogą prowadzić do zaburzeń koncentracji, spadku odporności, większego ryzyka miażdżycy oraz anemii. Długoterminowo zamiast wybierać frutarianizm lepiej postawić na dietę wegetariańską lub wegańską.
Bibliografia:
· Borawska M.H., Malinowska M., Wegetarianizm. Zalety i wady, PZWL, Warszawa 2009.
· Campbell T.C., Campbell II T.M., Nowoczesne zasady odżywiania. Przełomowe badanie wpływu żywienia na zdrowie, Galaktyka, Łódź 2011.
· Czerwińska, D., Gulińska, E., (2012). Podstawy żywienia człowieka.
